Wanneer mijn moeder depressief was, viel haar paniekpiek altijd in de nacht. Want de nacht kende geen taal, geen woorden, geen troost. Duister vrat haar op, angstgolven likten aan haar bootje, het voelde of ze zonk. Maar de crisisdienst zit vol en veel instellingen houden zich aan kantooruren. Ze zat eens urenlang met haar armen rond haar knieën op de Dam, tot de politie haar wegstuurde.

Source: Het Parool October 30, 2020 20:15 UTC