Ze ontvangt de melding: ‘Volgens een automatisch systeem voegt u tekst toe/ die lijkt op kletsen.’Op het eerste oog zijn haar gedichten weinig poëtisch. Uitvoerig omschrijft ze het ‘hoe’, maar naar het ‘waarom’ mag de lezer gissen, net zoals een kind (vaak) overkomt. Waarom het ‘niet veilig’ voor haar was, lezen we nergens. De sobere registratie van gebeurtenissen en de vragen die het kind erbij had, zijn vaak schrijnend. Eronder liggen pijn en eenzaamheid, maar die laat Jansen niet in haar woorden, maar bij de lezer imploderen.

Source: Het Parool March 11, 2021 14:10 UTC