De vrouw die net mijn koffie bracht, zit op haar hurken voor een kastje. Dan verschijnt er even iets hoopvols in het turen, maar de ruis wil niet wijken. Niet vanwege de koffie, niet vanwege de plek aan het raam of de plek in de stad, maar om het woord dat komt bij de koffie. Straks, als mijn koffie op is, er alleen nog wat schuim aan de randen van mijn kopje kleeft, zal ze vragen of ik nog blij ben. Dan is de ruis niet langer stereo.

Source: Het Parool March 12, 2020 10:18 UTC